1ο Γυμνάσιο Γέρακα

Βάκχες

<<ΒΑΚΧΕΣ>> του Ευριπίδη

Ηρώδειο και Πανσέληνος! Μαγεία! Τελευταία μέρα της πιο πολυσυζητημένης παράστασης του φετινού καλοκαιριού, «Βάκχες» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη. Ο λόγος συζήτησης ήταν ότι πρωταγωνιστούσε ο Σάκης Ρουβάς στο ρόλο του θεού Διονύσου.
Ο θεός Διόνυσος έρχεται στη Θήβα για να εξαπολύσει τον όλεθρο σε όσους αμφισβήτησαν τη θεϊκή του υπόσταση, αλλά και να προωθήσει τη θρησκεία του, σπέρνοντας την ηδονική παράνοια του βακχισμού. Ο θεός του Οίνου, γιος του Δία και της Σεμέλης αμφισβητήθηκε ως νόθο παιδί και όχι ως γιος του Δία και θεός, με αποτέλεσμα να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη, για να πάρει την εκδίκησή του. Ο βασιλιάς της Θήβας Πενθέας, ο οποίος αμφισβητεί τη νέα θρησκεία, στο τέλος πεθαίνει δια χειρός της ίδιας του της μητέρας, της βακχευμένης Αγαύης, αδερφής της Σεμέλης, η οποία έχει χάσει τον έλεγχο των πράξεών της εξαιτίας του θεού Διονύσου.
Η παράσταση ξεκίνησε με ηπειρώτικο μοιρολόι από μία μαυροντυμένη γυναίκα που άναψε το καντήλι μέσα στο εικονοστάσι που βρισκόταν στην άκρη της σκηνής. Κατόπιν ο Σάκης, αγνώριστος λόγω παλιών ρούχων και κουκούλας που του κάλυπτε το πρόσωπο, καμπούρης (!) και με βαρύ βηματισμό σκαρφάλωσε σε ένα στύλο της ΔΕΗ, ως εναερίτης και άναψε τη λάμπα, την οποία και έσβησε στο τέλος - με το να βάλει την λάμπα στην αρχή, και να την βγάλει στο τέλος - . (Σκηνοθετικό εύρημα;)
Στην παράσταση, εκτός από το Διόνυσο (το θεό), τη μητέρα του Πενθέα και τη μαυροφορούσα, συμμετείχαν: o “χορός” (οι Μαινάδες δηλαδή), ο Πενθέας (ο βασιλιάς της Θήβας), ο μάντης Τειρεσίας, ο αγγελιοφόρος και ο παππούς του Πενθέα και πατέρας της Αγαύης (μητέρας του βασιλιά Πενθέα).
Αν και τραγωδία του Ευριπίδη, ο σκηνοθέτης είχε εντάξει θρησκευτικά στοιχεία όπως μοιρολόι και εικονοστάσι, μοντέρνα τεχνολογία (ηλεκτρικό ρεύμα) και ο “χορός” είχε τη συνοδεία αφρικανικών οργάνων. Το ντύσιμο των ηθοποιών ήταν “των ημερών μας” (παντελόνια, σακάκια και μπότες) που σε καμιά περίπτωση δεν παρέπεμπαν σε ρούχα της εποχής των αρχαίων Ελλήνων. Μοναδική ίσως εξαίρεση σε αυτό ήταν ο “ο θεός Διόνυσος”.
Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν η πρώτη φορά που παρακολούθησα αρχαία τραγωδία με εκμοντερνισμένη σκηνοθεσία η οποία με ξένισε αρκετά. Ο σκηνοθέτης είχε βάλει πολλά στοιχεία από τη χριστιανική θρησκεία έως και την αφρικανική κουλτούρα, που αποπροσανατόλιζαν το θεατή. Ίσως θέλοντας να εστιάσει στην πολυπολυτισμικότητα. Ο χορός των μαινάδων ήταν υπερβολικός, τόσο ώστε κάποιες φορές άγγιζε τα όρια του ακαταλαβίστικου αλλά και γελοίου.
Δίπλα στους άξιους ηθοποιούς Γιάννη Καρατζογιάννη και Ρούλα Πατεράκη, στάθηκε με αξιοπρέπεια και συνέπεια ο Σάκης Ρουβάς.
Αν και θα προτιμούσα μια πιο παραδοσιακή απόδοση της αρχαίας τραγωδίας, ήταν μια εμπειρία για μένα. Τα συμπεράσματα δικά σας…

Από το μαθητή Δημήτρη Ριζάκο